Από τότε που μπήκα στον κόσμο του Mac OS αλλάζω τους browsers συνέχεια. Μια Safari, μια Firefox. Περιμένοντας και τον Google Chrome να μπει στο παιχνίδι. Και μιας και αργεί, ο Safari 4.0 έχει σειρά (μετά τον Firefox 3) να γίνει ο default browser. Έχει πάρει και μερικά καλούδια από τον Chrome. Χρησιμοποιούν και την ίδια μηχανή (webkit).

Έχω λίγη ώρα που χρησιμοποιώ τον Safari και είναι εμφανές ότι είναι πολύ πιο γρήγορος από τον Firefox. Επίσης οι αλλαγές που έχουν γίνει στο interface μου αρέσουν πάρα πολύ. Οπότε μέχρι νεωτέρας πάμε με Safari πάλι. O πόλεμος συνεχίζεται.

Τυχεροί και οι καημένοι οι windows users, μιας και ο Safari 4.0 κυκλοφορεί και για το πρωτόγονο λειτουργικό της Microsoft. H καταραμένη Apple φυσικά έχει χεσμένο το Linux.

Υ.Γ: Πάντως έχει τις μπαγκιές του σαν beta. Μόλις πρόσεξα ότι στα popup του editor του wordpress, ο safari κάνει τα δικά του κουλά…

Τα πρώτα χρόνια του blogging άκουγα συχνά μια παρομοίωση που εξηγούσε σ’ έναν βαθμό τι είναι blog. Κάνοντας ένα post είναι σαν να βάζεις ένα μήνυμα μέσα σ’ ένα μπουκάλι και το ρίχνεις στην θάλασσα. Αυτό μπορεί να το βρει κάποιος λίγα λεπτά μετά, ή μετά από χρόνια. Υπάρχει το post για πάντα μέσα στο internet και μπορεί να το βρει και να το  διαβάσει κάποιος οποτεδήποτε. Η πληροφορία από τα blogs λοιπόν, δεν χάνεται.

Το ίδιο δεν συμβαίνει με το twitter (και άλλα παρόμοια). Ότι γράφεις έχει αξία μόνο στιγμιαία. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει κάποιος τι έγραψες, ακόμη και μετά από λίγες ώρες. Ενώ κι αυτό που γράφεις, σπάνια έχει αξία διαχρονική που να αξίζει να διατηρηθεί στον χρόνο. Πρόσθεσε και το τεράστιο σκουπιδομάνι που κυριαρχεί κι έχεις μία σούπα που δεν σου προσφέρει και πολλά στην ουσία.

Αν κάνουμε μια σύγκριση με το παραπάνω παράδειγμα του μηνύματος στο μπουκάλι, με το twitter βάζουμε ένα μήνυμα μέσα σ’ ένα μπουκάλι και το ρίχνουμε στον πάτο της θάλασσας. Όσο βουλιάζει μπορεί κάποιος να το πετύχει.

Αυτός είναι και ο λόγος που σπάνια παρακολουθώ τι παίζεται στο twitter. Συνήθως όταν τρέχουν κάποια γεγονότα. Εκεί όντως μπορεί να είναι χρήσιμο.

Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω όσους ξημεροβραδιάζονται στο twitter, γράφουν και παρακολουθούν τους άλλους συνέχεια. Ένας τεράστιος Instant Messenger, πολύ δύσχρηστος όμως. Το να συζητήσεις είναι αδύνατο.

Από την στιγμή που αν γράψω κάτι στο twitter θα χαθεί, προτιμώ τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο του blog. Και διαχρονικότητα έχει. Και καλύτερο στήσιμο.

Έκανα σήμερα την μετακόμιση του account από το feedburner στο google. Ιμπεριαλισμός… Τι να πεις? 🙂 Το νέο feed του blog απαντάει πλέον στο http://feeds2.feedburner.com/Errorgr. Δηλαδή προστέθηκε ένα “2” στο “feeds”. Παρ’ όλα αυτά το παλιό feed (http://feeds.feedburner.com/Errorgr) εξακολουθεί να λειτουργεί κανονικά και απλά κάνει ανακατεύθυνση στο καινούργιο. Οπότε οι ως τώρα subscribers δεν θα έχουν (ελπίζω… θα δείξει μετά από αυτό το post αν θα εμφανιστεί κανονικά) κανένα πρόβλημα.

Επίσης διόρθωσα, επιτέλους, το πρόβλημα με το κεντρικό feed των comments που μετά την αναβάθμιση στο wordpress 2.7 είχε φάει τα μούτρα του κι εμφάνιζε κινέζικα τα κείμενα. Το πρόβλημα και η λύση βρίσκεται εδώ, για όσους αντιμετωπίζουν το ίδιο.

Υ.Γ: Όποιος δεν καταλαβαίνει χριστό για τι πράγμα μιλάω και τι είναι αυτά τα διαολικά feeds αφιερώστε λίγο χρόνο να διαβάσετε αυτό. Θα κάνει την ζωή σας πολύ καλύτερη με αυτά τα μηχανήματα του σατανά.