Τα πρώτα χρόνια του blogging άκουγα συχνά μια παρομοίωση που εξηγούσε σ’ έναν βαθμό τι είναι blog. Κάνοντας ένα post είναι σαν να βάζεις ένα μήνυμα μέσα σ’ ένα μπουκάλι και το ρίχνεις στην θάλασσα. Αυτό μπορεί να το βρει κάποιος λίγα λεπτά μετά, ή μετά από χρόνια. Υπάρχει το post για πάντα μέσα στο internet και μπορεί να το βρει και να το  διαβάσει κάποιος οποτεδήποτε. Η πληροφορία από τα blogs λοιπόν, δεν χάνεται.

Το ίδιο δεν συμβαίνει με το twitter (και άλλα παρόμοια). Ότι γράφεις έχει αξία μόνο στιγμιαία. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει κάποιος τι έγραψες, ακόμη και μετά από λίγες ώρες. Ενώ κι αυτό που γράφεις, σπάνια έχει αξία διαχρονική που να αξίζει να διατηρηθεί στον χρόνο. Πρόσθεσε και το τεράστιο σκουπιδομάνι που κυριαρχεί κι έχεις μία σούπα που δεν σου προσφέρει και πολλά στην ουσία.

Αν κάνουμε μια σύγκριση με το παραπάνω παράδειγμα του μηνύματος στο μπουκάλι, με το twitter βάζουμε ένα μήνυμα μέσα σ’ ένα μπουκάλι και το ρίχνουμε στον πάτο της θάλασσας. Όσο βουλιάζει μπορεί κάποιος να το πετύχει.

Αυτός είναι και ο λόγος που σπάνια παρακολουθώ τι παίζεται στο twitter. Συνήθως όταν τρέχουν κάποια γεγονότα. Εκεί όντως μπορεί να είναι χρήσιμο.

Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω όσους ξημεροβραδιάζονται στο twitter, γράφουν και παρακολουθούν τους άλλους συνέχεια. Ένας τεράστιος Instant Messenger, πολύ δύσχρηστος όμως. Το να συζητήσεις είναι αδύνατο.

Από την στιγμή που αν γράψω κάτι στο twitter θα χαθεί, προτιμώ τον παλιό πατροπαράδοτο τρόπο του blog. Και διαχρονικότητα έχει. Και καλύτερο στήσιμο.