Η αμερικάνικη τηλεόραση μας έχει δώσει (και μας δίνει) κάποιες πάρα πολύ καλές σειρές. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που ενώ κάποια σειρά είναι πολύ καλή, κόβεται από το κανάλι που την προβάλει. (τελευταίο κρούσμα το κόψιμο του Dollhouse) Συνήθως γιατί δεν έχει την ακροαματικότητα που θέλει. Δηλαδή οι σειρές κρίνονται με βάση τα γούστα του Αμερικάνικου κοινού.

Παλιά μπορεί να είχε ένα νόημα αυτό. Αλλά πλέον το κοινό των τηλεοπτικών σειρών είναι παγκόσμιο. Αμέσως μετά την προβολή του ένα επεισόδιο, είναι διαθέσιμο στο internet για όλο τον πλανήτη. Η πειρατεία δείχνει τον δρόμο κι έχει ανοίξει νέες δυνατότητες στην διανομή τηλεοπτικών σειρών και ταινιών. Τα τηλεοπτικά δίκτυα παραμένουν όμως στον απαρχαιωμένο κόσμο τους. Εξακολουθούν να έχουν περιορισμούς στην προβολή των σειρών μόνο στις ΗΠΑ. Κι έτσι κρίνουν και με βάση τις μετρήσεις τηλεθέασης στις ΗΠΑ.

Από την άλλη και οι δημιουργοί πρέπει να δούνε τις νέες δυνατότητες. Γιατί ένας δημιουργός να είναι δεμένος με ένα τηλεοπτικό δίκτυο και τις ορέξεις του, όταν υπάρχει η δυνατότητα να διανέμει ο ίδιος παγκόσμια και άμεσα την δημιουργία του, χωρίς δεσμεύσεις? Γιατί να περιορίζεται στο Αμερικάνικο κοινό όταν υπάρχει το παγκόσμιο που μπορεί να έχει και διαφορετική κρίση?