TWIT: Triangulation 63 with Jeffrey Zeldman

Ένα χρόνο μετά και το Google+ έχει κερδίσει ένα tab στον browser μου, δίπλα στο Twitter. Στην αρχή προσπάθησα να το χρησιμοποιήσω όπως χρησιμοποιώ Twitter και Facebook. Λάθος. Ειδικά σε σχέση με το Facebook, δεν είναι καθόλου συγκρίσιμες υπηρεσίες. Παρ’ όλο που φαινομενικά έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά. Αλλά το Facebook έχει να κάνει κυρίως με επικοινωνία μεταξύ φίλων. Τουλάχιστον έτσι το χρησιμοποιώ εγώ και νομίζω ότι πρέπει να χρησιμοποιείται. Στην λίστα των φίλων έχω ελάχιστους μόνο πραγματικούς φίλους και γνωστούς. Δεν παρακολουθώ αγνώστους, αλλά και δεν γράφομαι σε σελίδες, groups, apps κλπ. Πολλές φορές μάλιστα το περιεχόμενο που κάνουν share δεν με ενδιαφέρει, οπότε πέφτει πολύ hide. Όλο και περιορίζω το τι μου εμφανίζεται. Στην ουσία στο τέλος το Facebook για μένα λειτουργεί κυρίως σαν messenger. Κι όσο εκεί μέσα είναι οι… πάντες είναι ο μόνος λόγος που δεν έχω απενεργοποιήσει ακόμη το account μου.

Από την άλλη στο Twitter προσθέτω κόσμο που μπορεί να με ενδιαφέρει τι γράφει και τι κάνει share. Είναι μια πηγή ενημέρωσης για μένα. Συνεχής ροή χρήσιμων πληροφοριών και ειδήσεων. Και κάπου εδώ εμφανίζεται το Google+ να προσφέρει μια καλύτερη εμπειρία σε αυτόν τον τομέα. Χωρίς όμως τον υπόλοιπο θόρυβο που έχει το Τwitter. π.χ τα posts που είναι μέρος ενός διαλόγου και είναι αδύνατο να βγάλεις νόημα, αφού η τεχνικά είναι ένα χάος. Ή απλά άσχετα σχόλια περί ανέμων και υδάτων που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για μένα.

To Google+ δεν έχει αυτά τα ελαττώματα. Τεχνικά είναι καλύτερα σχεδιασμένο ώστε να παρουσιάζει χρήσιμα links, φωτογραφίες, videos κλπ. Στην ουσία είναι σε κάποιον βαθμό ένας νέος RSS reader, αλλά κυρίως είναι τα νέα Google Reader Shares. Πλέον βγάζει νόημα η κατάργηση τους από τον Google Reader. Στο Google+ δεν παρακολουθείς κάποιον για τα μικρά σχόλια που γράφει, αλλά γι’ αυτά που μοιράζει. Τα μικρά σχόλια με σκέτο κείμενο, φαίνονται άσχημα, χάνονται. Δεν έχουν την αμεσότητα που έχουν στο Twitter.

Στο Google+ δεν παρακολουθείς μόνο τους φίλους σου. Και να θέλεις να το κάνεις, είναι ελάχιστοι μέσα σε αυτό και πολύ πιο λίγοι αυτοί που το χρησιμοποιούν. Ούτε είναι για να βομβαρδίζεις με posts όπως κάνεις στο Twitter. Θα μοιράσεις κάτι ενδιαφέρον, θα ποστάρεις ένα link για ένα blog post σου, τέτοια πράγματα. Γενικά είναι για αυτούς που παράγουν κάποιο περιεχόμενο ή μοιράζουν κάποιο περιεχόμενο. Φωτογραφίες, videos, αρθρογραφία, ειδήσεις κοκ. 

Ειδικά με τις νέες mobile apps του Google+ που υπάρχουν για Android και iOS, όλη αυτή η φάση βγάζει ακόμη περισσότερο νόημα, αφού ο τρόπος παρουσίασης του περιεχομένου είναι φανταστικός. Google+ και Flipboard στέκονται δίπλα-δίπλα ώστε να προσφέρουν μια γρήγορη και όμορφη παρουσίαση για το τι τρέχει στον κόσμο.

Από την άλλη τα Hangouts On Air έρχονται να δώσουν ένα νέο νόημα στο podcasting αλλά και των συζητήσεων στα παράθυρα της πρωτόγονης συμβατικής τηλεόρασης. Πολύ εύκολα κάποιοι άνθρωποι μπορούν να μαζευτούν και να συζητήσουν ένα συγκεκριμένο θέμα. Ενώ αυτή η συζήτηση γίνεται άμεσα προσβάσιμη σε όποιον ενδιαφέρεται να την παρακολουθήσει. 

Συμπέρασμα. Στην αρχή το Google+ μοιάζει σαν ένα αραχνιασμένο μέρος. Αλλά όσο χτίζεις τους κύκλους σου με ότι σε ενδιαφέρει, αρχίζει και αποκτά ζωή και γίνεται μια πλατφόρμα που έχει πολλά να προσφέρει στο μέλλον. Ειδικά όταν θα δώσει η Google στους developers ένα API. Το οποίο και σκέφτονται πολύ καλά πριν το κάνουν.

Η νέα συσκευή της Google, δεν είναι και τόσο νέα, σε σχεδίαση… Nexus Q είχαν πολύ πριν από την Google, οι Ood στο Doctor Who… 🙂